افت شنوایی شغلی ناشی از مواجهه با صدا در یک صنعت تراکتورسازی

مقدمه: حدود 16% از افت شنوایی، مربوط به مواجهه با صدای محیط های کاری می باشد با توجه به این مطلب هدف این مقاله، بررسی ارتباط مواجهه با صدا و میزان افت شنوایی و تدوین یک مدل رگرسیونی برای آن بوده است. روش بررسی: این مطالعه به صورت مقطعی در سال 1388 بر روی 1062 کارگر شرکت ساخت و تولید کارخانه تراکتورسازی تبریز انجام گردید. مواجهه با صدای معادل بیش از 85 دسی بل به عنوان عامل مواجهه و افت شنوایی به عنوان پیامد مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات مربوط به سن، سابقه کار، مدت زمان کار روزانه در محیط های پر صدا و میزان افت شنوایی کارگران که در دوره مطالعه رخ داده بود از پرونده کارگران استخراج و در چک لیست جمع آوری داده ها ثبت گردید سپس برای ارتباط آنها یک مدل رگرسیونی ارائه گردید. یافته ها: از مجموع 1062 نفر کارگر تحت مطالعه، 392 نفر (9/36٪) با صدای معادل یا بیش از 85 دسی بل مواجهه داشتند (گروه مواجهه) و 670 نفر (1/63٪) با صدای کمتر از 85 دسی بل مواجهه داشتند (گروه غیرمواجهه) و میانگین افت شنوایی ناشی از صدا در همه کارگران 89/12 دسی بل بود. همچنین با افزایش سن، مواجهه با صدا و سابقه کار میزان افت شنوایی نیز افزایش یافت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه مبنی بر افزایش میزان افت شنوایی با افزایش مواجهه با تراز معادل صوت و افزایش سابقه کار، لزوم کنترل مواجهه و کنترل صدای محیط کار برای کاهش روند افت شنوایی کارگران مورد تاکید می باشد. برای صنعت مورد بررسی مدل رگرسیونی ارائه گردید که می تواند در پیش بینی کاهش شنوایی ناشی از صدا مورد استفاده قرار گیرد. کنترل صدا می تواند باعث کاهش هزینه های صرف شده جهت درمان و پرداخت غرامت برای کارگران آسیب دیده و بالتبع افزایش بازده کاری در کارگاه های تولیدی گردد.